Կար-չկար մի մեծ ու նույնքան փոքրիկ
աղջնակ կար.... գիտեք?....
Կար....
Չկար...
Նա հասկացել էր -
Երբ որ ժպիտը չի ուզում ծնվել,
ուրեմն շուտով
փոթորիկներ են սրտում լինելու...
Այժմ նա գիտի...
Այժմ և ընդմիշտ...
Որ փոթորիկի միայն մի քայլից
պետք է լուռ փախչել...
Բայց նա չփախավ...
Ամենամոլի հավատացյալի հավատքով «զինված»
ու հողմերի դեմ լուռ ծնկի իջած`
Նա նախավերջին.... վերջին..... ու հետո
Ամենավերջին անգամ աղոթեց...
Ու չհասցրած դեռ արտաբերել
վերջին Ամենը`
Զարնվեց վերև մագլցողների հետևից թափվող
քարաբեկորին....
Ու արնաշաղախ պառկած անդնդում`
Զգում էր սրտում ինչ-որ ծակոցներ...
Որ սեր չէր բնավ...
Ատելությունն էր....
Ատելությունը` վերջին հայացքից...
Կար....
Չկար....
No comments:
Post a Comment