ՃԱԿԱՏԱԳԻ՞Ր․․․ ԹՈՒՅԼ Ա, ՉԵՄ ՀԱՎԱՏՈՒՄ․․․․

Դեմ-դիմաց կանգնած,
Հիմար ժպիտը դեմքներիս,
(Իբր ուրիշին ուղղված)․․․
Կեղծ անտարբերությամբ
Արբեցած, խեղդված․․․
Ու գոյություն չունեցող մեր սրտերում
Ափսոսանք ճզմած՝
Քայլում ենք անիմաստ ճանապարհով՝
Կյանքի հոսանքին ուղղահայաց,
Մինչև մահը կբաժանի մեզ․․․










(Կյանքի անիմաստ փորձերից զզված)․․․

Նորից լուսինը քեզ է նկարել աչքերիս առաջ․․․
Նորից աստղերը հուշերի տեսքով շարվել են կողքիս․․․
Նորից փակում եմ աչքերս այնպես խստորեն ստիպված․․․
Ու չեմ հասցնում կողպել ճանապարհն անզուսպ արցունքիս․․․

Ես եմ մեղավոր...

Աստղերը այսօր թրջվել են մի քիչ...
Ու դրա համար ես եմ մեղավոր...
Արևի վերջին ոտնահետքի հետ երկինքը խամրեց...
Ու դրա համար ես եմ մեղավոր...
Փողոցը հալվեց մթնշաղի մեջ,
Ու լուսամուտդ փակ էր մինչև վերջ...
Իսկ իմ աչքերը թաց էին ահավոր...
Ու դրա համար ես եմ մեղավոր...

* * *

Այսօր դու սառն ես,

Իսկ ես ուշացա.

Արևը կրկին

Խաղաց մայրամուտ,

Ու ես ձեռնունայն

Տուն վերադաձա…

Ես գրպանիցս

Զգույշ հանեցի

Հորինված արև:

Դու չտաքացար:

Ջրին խնդրեցի,

Որ քեզ ջերմացնի,

Չկարողացավ:

Կրակը այրեց,

Բայց չտաքացրեց,

Օդը համբուրեց,

Ու ինքն էլ պաղեց:

Ես արտասվեցի…

Նրանք ծածկեցին

Քեզ հողի շերտով

Ու ինձ ասացին,

Որ տաք ես հիմա:

Ես ուրախացա…

Տխուր քայլերով

Նրանք գնացին,

Իսկ ես մնացի…

Մթի մեջ կամաց

Արևը ժպտաց.

Առաջին անգամ

Ինձ առավոտյան

Չբարևեցիր…

Կես լուրջ... Կես կատակ

Իմ ափերի մեջ արդեն խամրել են
                                 լույսերն այսօրվա,

Ու վարսերիս մեջ քամին փնտրում է 

                                 սիրո ապացույց:

Մեղավորի պես նստել եմ 

                                 արնոտ ձեռքերս անլվա,

Ու մեղքի համն ինձ հրամայում է
                                 թաքնվել Աստծուց…

Ես այս կրակից ուզեցի քաղել
                                 մի բուռ ջերմություն,

Սակայն այրվեցի ու հիմա նորից
                                 փնտրում եմ կրակ,

Իմ անցած ուղին անմիտ հույսերի
                                 փոշով էր լեցուն

Ու խոստումներով, որ տրվել էին
                                 կես լուրջ, կես կատակ:

Հետո․․․

Ես մեքենայից․․․
Իսկ դու հենց քո տան պատուհանից․․․
Հաշվում ենք լույսերը քաղաքի․․․
Նույն քաղաքի․․․
Նայում ենք նույն երկնքին ու նույն լուսնին․․․
Հիշում ենք պահերը նույն․․․
Տաքո՜ւկ․․․
Ու կոկորդը սեղմելու չափ անդառնալի․․․․

***

  Քրքջում է վառարանը իմ նամակը կարդալով, իսկ ես չորացած ծաղիկներով եմ լցրել շուրջս: Ես քեզ հիշել եմ այնպես, ինչպես տունը հրդեհվելուց հետո հիշում են, որ արդուկը չէին անջատել: Բայց դու հեռու ես հրդեհներից: Դու մի բաժակ ջուր ես, որ չեն խմում, այլ ծաղիկ են ջրում: Այն ժամանակ ես ծաղիկներ չունեի:

  Քննությունս 4 ստացա: Եթե մի օր էլ լիներ պարապելու, 5 կստանայի: Ճանապարհին հովտաշուշաններ տեսա: 350 արժեին, իսկ  ինձ մոտ 340 էր. միշտ ինչ-որ բան պակասում է: