Հուսազրկում

Հույսի թելերը ձուլվում են դանդաղ 

փոշուն անցյալի,

Արդեն իջնում է հույսի երեկոն․․․ 

Աղոթքն իզուր է։

Յոթ երկինքները խլում են լույսը, 

որ հույս էր տալիս,

Կրկնվող ցավը բթացնում է մեզ, 

որքան էլ սուր է․․․

Հանդիպում մանկության հետ․․․

Լուռ են։
Թվերն այսօր լուռ են։
Մանկական ճիչերն են
լցրել օդը ավտոբուսի,
իսկ ես տեղս զիջել եմ նրանց
ու հազիվ եմ
կանգնում ոտքի վրա։
Փոքրիկ ձեռքերը
ավտոբուսի լուսամուտներին
տնակներ են նկարում։
Ես էլ եմ նկարում։
Ոգևորված աչուկները
նայում են բոլորի տնակներին։
Ես էլ եմ նայում։
Բոլորի տան ծխնելույզից
ծուխ է ելնում բացի իմից։
Իմ մանկության տանը
արդեն վաղուց մարդ չի ապրում։
Ափսո՜ս․․․