Այսօր արթնացա ու անսովոր դատարկություն զգացի։ Դու տարել ես քեզ հետ իմ առօրյան։ Եվ մնացած գործերս շարունակելու փոխարեն ես պարապություն եմ հորինում, որ հանգիստ տառապեմ։ Ես քեզ փոխել եմ դատարկության հետ, որ իմ ուզած ձևով լցնեմ այն։ Բայց նմանվում եմ նկարչի, որի վրձինը վերցրել են ձեռքից, ու նա մի փոքրիկ երեխայի պես թաթախում է մատները բոլոր ներկերի մեջ, հետո մի պատկեր լղոզում թղթին։ Ես լղոզված կյանք չե՜մ ուզում ապրել․․․
Երեկ քեզ հետ էի մտքերս կիսում, անգամ քեզանից քեզ հետ բամբասում․․․ Հիմա նման եմ ջարդված ապակու, որ մոտեցողի մատներից միայն արյուն է հանում առաջին անգամ, իսկ երկրորդ անգամ մոտեցող չկա․․․ Ու չեմ հասկանում՝ ջարդողը ե՞ս էի, դո՞ւ էիր, թե՞ Աստված․․․ Իսկ քո շուրթերից հնչում է միայն իմ ապագայի անկման մի վարկած․․․
Քեզ հետ․․․ Առանց քեզ․․․ Նույն անկումներն են տարբեր ժայռերից։ Թոշնել է օդը քո ծանությունից, իսկ դու ինձնով ես ժայռեր դատարկում։ Ես քեզ չեմ փնտրում լուսամուտիս մոտ կամ հեռուներում։ Մի սուրճի բաժակ ձեռքումս բռնած՝ փորձում եմ կարդալ այնպիսի բաներ, որտեղ դու չկաս։ Բայց երբ տեսնում եմ՝ ինչպես է լալիս հողի մեջ նստած ծաղկի տերևը, հասկանում եմ, որ կյանքիս դասերի ծածկագիրն է դա, որից օգտվել չսովորեցի․․․
Երեկ քեզ հետ էի մտքերս կիսում, անգամ քեզանից քեզ հետ բամբասում․․․ Հիմա նման եմ ջարդված ապակու, որ մոտեցողի մատներից միայն արյուն է հանում առաջին անգամ, իսկ երկրորդ անգամ մոտեցող չկա․․․ Ու չեմ հասկանում՝ ջարդողը ե՞ս էի, դո՞ւ էիր, թե՞ Աստված․․․ Իսկ քո շուրթերից հնչում է միայն իմ ապագայի անկման մի վարկած․․․
Քեզ հետ․․․ Առանց քեզ․․․ Նույն անկումներն են տարբեր ժայռերից։ Թոշնել է օդը քո ծանությունից, իսկ դու ինձնով ես ժայռեր դատարկում։ Ես քեզ չեմ փնտրում լուսամուտիս մոտ կամ հեռուներում։ Մի սուրճի բաժակ ձեռքումս բռնած՝ փորձում եմ կարդալ այնպիսի բաներ, որտեղ դու չկաս։ Բայց երբ տեսնում եմ՝ ինչպես է լալիս հողի մեջ նստած ծաղկի տերևը, հասկանում եմ, որ կյանքիս դասերի ծածկագիրն է դա, որից օգտվել չսովորեցի․․․
